Yaşadıklarımızdan sonra yazmak gelmiyor içimden, tadım tuzum yok herkes gibi.
Yüreğim kapkara oldu bir anda.
Önce şehitlerimiz ve ağlayan anne, babalar, eşler, evlatlar. Sonrada Van depremi yıktı hepimizi.
Anne olunca insan daha bir duyarlı daha bir sulugöz mü oluyor?
Van depreminde yavrusu için ağlayan, anne babasını arayan insanları gördükçe içim alev alev yandı. Kızımı düşündüm Defnemi. İnsanın bir anda herşeyini kaybetmiş olması ne büyük acı Allah'ım diye ağladım ağlıyorumda. Kendimi koydum hep ordakilerin yerine. Şimdi orda kar yağıyor ve çadırda bebekler, çocuklar, anneleri. Ya göçük altında kalanlar. Belki hala yaşayan, yardım bekleyenler var yığınlar arasında. Belkide birkaç saat sonra bir anne babanın bir evladın yüzü gülecek. İnşallah diyorum. Rabbim sen yardım et diyerek dua ediyorum, ediyoruz milletçe. Yardıma ihtiyacı olanların, yardım bekleyenlerin, hasta olanların, aç açıkta kalanların ve Van'a yardım için koşan tüm ekiplerin Allah yardımcısı olsun.
Bu da geçecek ama unutulmayacak aynı Marmara depremi gibi.
Ve diliyorum ki toplanan yardımlar ihtiyaç sahiplerine, depremzede kardeşlerimize ulaşır.
Rabbim bir daha böyle acı yaşatmasın.
Tüm Türkiye geçmiş olsun.
4 yorum:
Canım ya ne güzel yazmışsın okurken çok duygulandım Allah bir daha yaşatmasın inşallah
allah yaşatmasın böyle acıyı bir daha.
Başımız sağolsun acılarımız büyük Rabbim yaşatmasın bir daha...
Ailenize ve size neseli bir bayram dilerim,sevgiler...
Yorum Gönder